Πρωταγωνιστής χωρίς να ζοριστείς…δεν γίνεται!

Έτσι έχω ένα παιδί που δεν πιέστηκε ποτέ αλλά πιέζει τους ενήλικους. Πιέζει τους γονείς, τους προπονητές, τους εκπαιδευτικούς του. Τους πιέζει για περισσότερη χαλάρωση χωρίς ευθύνη, για περισσότερο παιχνίδι χωρίς μάθηση, για περισσότερα δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις.

Και ξαφνικά όλες οι συζητήσεις στα σχολεία, στις αθλητικές ακαδημίες και στις οικογένειες στρέφονται ασυνείδητα γύρω από το πώς το παιδί θα πρέπει να παραμένει παιδί και όχι γύρω από τους όρους, τα πλαίσια και τα κριτήρια που θα το βοηθήσουν να ωριμάσει μέσα σε μία πλήρως ανταγωνιστική και απαιτητική κοινωνία.

Μόνο που η απαιτητική κοινωνία ζητάει άτομα να γνωρίζουν να διαχειρίζονται την πίεση.

Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς ότι θα πρέπει να στερήσουμε από τα παιδιά την πολύτιμη αθωότητα της ηλικίας τους. Σημαίνει όμως ότι αφενός χρειάζεται αυτή η αθωότητα να μην φυλακίζεται σε αποστειρωμένη γυάλα αφετέρου ότι χρειάζεται αυτή η αθωότητα να χαλιναγωγείται.

Γιατί κάθε τί απόλυτα προστατευμένο σταδιακά ευνουχίζεται. Στερείται αντισωμάτων αυτονομίας και ανεξαρτησίας. Αλλά και κάθε τί ανεξέλεγκτο, ιδιαίτερα όταν είναι αθώο, ζει σε έναν κόσμο επίπλαστης αυτοπεποίθησης, που στα παιδικά πλαίσια σημαίνει ότι η μαγκιά θρέφεται αποκλειστικά από τα παντελόνια του μπαμπά και τα φουστάνια της μαμάς.

Μεγαλώνουμε παιδιά δεν σημαίνει τα μικραίνουμε. Δεν σημαίνει τα κακομαθαίνουμε.

Το να λέμε ότι το παιδί πρέπει να μαθαίνει από τα λάθη του δεν σημαίνει ότι το αφήνουμε ανεξέλεγκτο να κάνει λάθη. Το να λέμε ότι το παιδί πρέπει να διασκεδάζει δεν σημαίνει ότι πρέπει να φαντάζεται πως όλα στη ζωή του θα είναι διασκέδαση και θα έρθουν άκοπα.

Οι προσωπικότητες που θέλουμε να δούμε αύριο στη ζωή, στο επάγγελμα, στο γήπεδο, δεν θα γίνουν μόνο με το να ενθαρρύνουμε και να κινητροδοτούμε τα παιδιά μας αλλά θα γίνουν και με το να τα νουθετούμε και να τα ζορίζουμε εκεί που πρέπει και στον βαθμό που επιβάλλεται.

Η απουσία πίεσης είναι το ίδιο κακή για τη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού με την υπέρμετρη πίεση. Με υπέρμετρη πίεση το παιδί θα σπάσει. Με καθόλου πίεση, το παιδί θα γίνει μαλθακό, αποπροσανατολισμένο, πνευματικά και ψυχικά αδύναμο.

Κάθε παιδί όμως στον αθλητισμό, ακόμη και αυτό που πάει σε μία Ακαδημία και σε έναν σύλλογο για να διασκεδάσει, να χαρεί και να παίξει, ονειρεύεται πως είναι ο Ρονάλντο ο Εμπαπέ και ο Μέσσι. Δεν ονειρεύεται να διασκεδάζει από τον πάγκο ή την εξέδρα.

Και πρωταγωνιστής χωρίς να ζοριστεί και χωρίς να τον ζορίσουν…δεν πρόκειται να γίνει.